 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
علی یوسف‌پور، معاون وزیر نیرو [روزنامه‌ی جام‌جم ۲۶ فروردین ۸۵]:
متأسفانه مطبوعات کشور ما از نظر تیراژ وضع بسیار نامطلوبی در منطقه دارد. یعنی شاخص‌های ما در مطبوعات تنها از کشورهای عراق و افغانستان جلوتر است. عربستان که ۲۵ سال پیش اصلا حرفی برای گفتن نداشت، از ما بسیار جلوتر است. این وضعیت اسف‌بار برمی‌گردد به دیگاه دولت و مجلس نسبت به مطبوعات. ما ۵ میلیارد دلار برای یارانه‌ی بنزین می‌دهیم، اما یارانه‌ی مطبوعات و کتاب فقط ۲۰ میلیون دلار است. این مبلغ هم با ساختار سنتی و فرسوده‌ای که وزارت ارشاد دارد، خود به خود بازدهی مناسبی نخواهد داشت.
دولت چنگ انداخته و تمام شؤون مطبوعات را از آن خود می‌کند. امتیاز را دولت صادر می‌کند، دولت کاغذ وارد می‌کند و خود توزیع می‌کند. ما ۳۰ نشریه‌ي دانشجویی داریم. این رقم در سطح جهانی کم‌نظیر است و به معنای توانمندی و ظرفیت بالای مطبوعات در میان دانشجویان ماست.
۲۵۰۰ نفر تقاضای امتیاز کرده‌اند، ۲۵۰۰ مجوز هم صادر شده است. اما مسئله آن است که ساختار دولت به گونه‌ای‌ست که مطبوعات ما با وجود ظرفیت بالایی که در جامعه‌ی ما دارند، قادر به رشد نباشند. من در گذشته ماهی سه کتاب می‌خریدم، اما الان که معاون وزیر هستم، کتاب ۱۰هزار تومانی و ۵هزار تومانی را به آسانی نمی‌توانم بخرم. آیا یک معلم می‌تواند ماهی یک کتاب، یک ماهنامه، یک هفته‌نامه و یک روزنامه بخرد و بخواند؟ یقیقنا نه. آیا این وضعیت خوب است؟
اگر وزارت ارشاد ما دیدگاه‌شان را نتوانند عوض کنند، ما در آینده از افغانستان هم عقب می‌افتیم. بنابر این دیگاه حاکم در وزارت ارشاد در خصوص مطبوعات کاملا اشتباه است. امروز انتقاد جدی‌ای که به دولت وارد است، کم‌رنگ بودن تعامل دولت و مطبوعات است. ما این مطلب را به دوستان در دولت هم گفته‌ایم، اما توجهی نشده است.
