نامه ای از غزه، عادل درویش، میدل ایست، ترجمه: شاهین میر محمد حسینی

صحبت اینجا بین فلسطینیها از بلدوزر و مقاومت است. فقط ده دقیقه از اینجا با ماشین در یک شهرک یهودی مجاور، جایی که خیابانها برگ دار هستند نیز همچنین صحبت از مقاومت و بلدوزرهاست. فلسطینیها در رفاه زیر بختک دیدن خانه هایشان که در اطرافشان خراب شده زندگی می کنند. آنها هنگام شب خانه شان را از دست دادند و با از دست دادن همه دارائیهایشان در شنها و خرده سنگها، بدون داشتن کار یا جایی برای زندگی به سرگردانهایی بی هدف با چشمهایی خیره تقلیل یافته اند. یک همسر فلسطینی با سه بچه سعی می کند تا جایی را برای پختن غذا و جمع کردن اعضاء خانواده اش با یکدیگر، اگرچه تنها یک وعده غذا باشد. تنها مقاومت واقع بینانه در غزه از آنسوی آبها می آید.
جین زیگلر ، یک مامور رسمی مرکز حقوق بشر سازمان ملل در ژنو نامه ای به شرکت کاترپیلار سازندهء بولدوزر فرستاد، که در مورد فروش وسایل سنگین به ارتش اسرائیل هشدار می دهد که ممکن است خشونتها علیه حقوق بشر فلسطینیان را در مناطق مسکونی تحت اختیار ایشان ادامه دهد. او اضافه کرد، تجارت دائم با ارتش اسرائیل ممکن است بطور بین المللی همدستی در جرم خشونت علیه حقوق بشر تعبیر شود. تنها کمکی که زنان فلسطینی که با مشکل وظیفهء ناممکن آماده نمودن غذا و تلاش در عین کمبود غذایی روبرو هستند دریافت می کنند، خیریهء مهربانانه ایست که باز هم از آنسوی آبها می آید. در ضمن، ساکنان یهودی مانند ایگا کیر شنزافت، مدیر یک مدرسه مذهبی در گوش خطیف اقامتگاه اصلی اینجا در غزه عصبانی هستند. او همچنین از مقاومت با زور،اگر بلدوزرها برای خراب کردن خانه بیایند، خانه ای که او 22 سال پیش به آن نقل مکان نمود بعد از آدرس قبلیش در یمیت، یک اقامتگاه غیرقانونی در سینا که تحت قرارداد صلح با مصر در سال 1979 خراب شد، می گوید.
آقای کیرشن زافت و همسایگانش در شهرک مسکونی – غیر قانونی از لحاظ بین المللی – باورشان این است که نخست وزیر آریل شارون بخاطر عقب کشیدن از غزه دیوانه شده است. آنها می گویند که وی را بخاطر سیاست حمایت از شهرکهای یهودی و اینکه چگونه شارون یکبار گستاخانه اعلام کرد که ساکنان شهرکها همان حمایتی را لایقند که ساکنان تل آویو، انتخاب کرده اند. بعضی از سربازانی که این حمایت را تدارک می بینند عقاید دیگری دارند.
شصت و چهار تن از آنها، همه سربازان کارآزموده و سربازان احتیاط؛ در نیمه ماه ژوئن نامه ای به نخست وزیر شارون نوشته و از اقامت در شهرک ها ایراد گرفته و آنرا غیر منطقی خواندند. گروهبان میکائیل هلیمی می پرسد " چرا من باید بخاطر 60 خانواده مقیم خودکشی نمایم؟ " او افزود: ما نمی خواهیم بخاطر یک اقامت کاملا غیرمنطقی بمیریم.
اسرائیلیان پرداخت کنندهء مالیات همچنین در مورد چیزی که آقای کیرشن زافت باور دارد حق غیر قابل انتقال برای حفاظت ، درست مانند ساکنان تل آویو است، سوال میکنند، بویژه که او مالیات کمتری از ساکنان شهرها می پردارد.
آقای کیرشن زافت و همسایگانش انتظار دارند تا بطور متوسط حدود 380000 دلار غرامت در صورت ترک محل اقامت خود « نتزاریم» دریافت کنند . او احتمالا همان غرامتی را دریافت خواهد کرد که هنگام تخلیه دمیت در سال 1982 دریافت کرد. و اگر او به یکی دیگر از شهرکهای کرانه غربی تغییر مکان دهد همان غرامت سخاوتمندانه را برای بار سوم دریافت می کند. جمع نمودن نزدیک به یک میلیون دلار در 30 سال کار بدی نیست.

این دقیقا همان رفتار امتیاز دهی است که شروع به آزرده نمودن شهروندان اسرائیلی که در حال تقلا برای کنار آمدن با افزایش مخارج زندگی و تضییقات زندگی شهری هستند، نموده است. قیمت املاک در کرانه غزه کسری از قیمت آنها در تل آویو می باشد. شهرک نشینان همچنین سود کمتری برای رهن پرداخته و می توانند تا حدود 3000 دلار در سال امتیاز مالیاتی داشته باشند. یک نیروی امنیتی خوب آموزش دیده و یک آموزش مجانی تنها دو امتیاز از مزایای زیاد شهرکها هستند. در تل آویو دولت که در حال قطع کردن مزایای بازنشستگان است، در حال ساخت اتوبانهایی عالی برای شهرک نشینانی است که 10% از از ساکنان اسرائیل را تشکیل می دهند. تعداد اتوبانهای اسرائیلی هر سفر جاده ای را چنان در نواحی اشغالی آسان می نماید که مانند لذت دنده خلاص رفتن لندنیها و نیویورکیها است که حتی ساکنان تل آویو بخاطر ناراحتی و تاخیری که آنها در ترافیک روزمره و فشرده شان تحمل می کنند فقط می توانند رویای آنرا ببینند.
استفاده از آب بسختی تنظیم شده است، همراه با کاهش مصرف کشاورزان فلسطینی، چنان که محصولاتشان خشک می شوند؛ بنابراین شهرک نشینان می توانند آبپاش های چمن و استخر شنا داشته باشند.
تعجبی ندارد که دولت اسرائیل برای وادار کردن شهرک نشینان به بیرون آمدن و زندگی کردن در دنیای واقعی مشکل دارد و اینکه صحبت از بولدوزرها و مقاومت ادامه می یابد.