 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
آقاى Miodrag Soric مفسر دويچه وله) صداى آلمان (و رئيس زبانهاى خارجى اين فرستنده راديويى نگاهى دارد به تحولات جديد در سياست بين الملل و آرايش جديد قدرتها پس از جنگ عراق. برگردان اين تفسير به قلم دكتر فرامرز سرورى است.
|
advertisement@gooya.com |
|
مى گويند سياستمداران فراموشكار هستند، و ما شواهد صحت اين گفته را اين روزها در اروپا مى بينيم. همين يكى دوماه پيش بود كه دولتهاى روسيه و فرانسه و آلمان جبهه متحدى در مخالفت با مداخله نظامى آمريكاييها در عراق تشكيل داده بودند و غيبگويان سياست بين المللى در آن زمان سخن از محور و اتحادى جديد در قاره اروپا در برابر تنها ابر قدرت باقى مانده در جهان بميان آوردند. ولى از آن موضع گيرى قاطعانه امروز چيز زيادى باقى نمانده و حتى عكس قضيه ظاهر شده، بطوريكه از نظر رئيس جمهور فرانسه ژاك شيراك حتى انجام عمليات نظامى پيمانناتو در عراق امرى غيرممكن نيست.
مسئولين دولت آلمان هم در اين بين روياهاى تازه اى در سر مى پرورانند، هرچند آنرا بصراحت فرانسوى ها بزبان نميآورند. و بالاخره براى رييس جمهور روسيه ولاديمير پوتين آنچه اهميت زياد دارد اينست كه روابط خود با آمريكا را زياد تحت فشار و فرسايش قرار ندهد، چون رهبران كرملين اين امكان را هم در نظر مى گيرند كه جورج _ دبليو _ بوش در انتخابات آتى رياست جمهورى پيروز، و در مقام خود ابقا شود.
باين ترتيب مى توان گفت كه اتحاد اروپايى ضدآمريكايى در عمل ديگر وجود ندارد و همچون حباب هوا از بين رفته است. در واقع وقايع بعد از پيروزى سريع نيروهاى نظامى متفق آمريكا و انگلستان در عراق اولويت هاى تازه بوجود آورده، و امروز به همگان معلوم شده كه آمريكا بهيچوجه حاكم بر اوضاع آن كشور نيست، بلكه برعكس حملات و سوقصدهايى كه تقريبا همه روزه به آمريكاييها و خارجيان و حتى خود مردم عراق صورت مى گيرد آمريكا را مستاصل كرده است.
پس نتايج غيرمنتظره و هيجان انگيزى را نمى توان از مذاكرات رهبران آلمان و فرانسه در مسكو انتظار داشت و اين مردان سياسى به طرح اوضاع ناحيه آسياى مركزى بسنده خواهند كرد. مخصوصا از آنجهت كه با وجود وعده و قول كمكهاى چندميليارد دلارى به افغانستان در كنفرانس برلين، هنوز سالها طول خواهد كشيد تا اوضاع اين كشور تا حدى سامان يابد و قدرى ثبات سياسى در آنجا برقرار شود. آنچه پرزيدنت پوتين را در حال حاضر بيشتر نگران مى كند اوضاع كشور همسايه ازبكستان، يعنى جمهورى سابق عضو اتحاد جماهير شوروى و كشورى با ۲۵ ميليون نفوس است، كه در روزهاى گذشته صحنه سوقصدها و حملات خونين بوده است، و هنوز عاملان پشت پرده اين اعمال شناخته نشده اند، كه آيا آنطور كه دولت ازبكستان در تاشكند ادعا مى كند اسلام گرايان خارجى بوده اند يا مخالفين داخلى، كه در برابر حكومت مستبدانه پرزيدنت اسلام كريم اف قد علم كرده اند.
پرزيدنت پوتين و صدراعظم آلمان گرهارد شرودر در اين مورد متفق القول هستند كه اين امكان كاملا وجود دارد كه آفت اسلام گرائى را برخاسته از خاك افغانستان به كشورهاى منطقه آسياى ميانه يعنى كشورهاى مستقل مشترك المنافع سرايت و اوضاع همه ى آنها را دستخوش تزلزل كند. رييس جمهور روسيه سعى خواهد كرد همچون دفعات پيش ميهمانان آلمانى و فرانسوى خود را قائل به مشاركت اقتصادى بيشتر كشورهاى آنها در روسيه كند زيرا قصد راسخ دارد كه اقتصاد روسيه را مطابق با شرايط امروز كند. و اما در مورد توسعه حوزه جغرافيايى اتحاديه اروپا و پيمان ناتو، يعنى عضويت كشورهاى جديد، آنهم كشورهاى واقع در شرق اروپا در اين دو اتحاديه چنين خواهد بود كه طبق مثل قديمى كه گفته اند: حمله بهترين نوع دفاع است رئيس جمهور روسيه لحنى تند و سخنانى گلايه آميز براى ميهمانان خود حاضر كرده است و رنجش او بيشتر از اينجاست كه نتوانست مانع تحقق اين قضيه شود. اينست كه مجبور خواهد شد خود را با شرايط جديد در خانه مشترك اروپايى وفق دهد، و بعبارت ديگر مخالفت پوتين با اين كار از مرحله حرف و گله تجاوز نخواهد كرد.
