حرمت به خویش، علي طهماسبي

روياروي خويش ايستادن و خود را نقد كردن، نيز خطر كردن است. شايد از آن جهت كه شخصيتِ پنهان ما همچنان تمايل دارد تا به زندگيِ پنهانِ خويش در زير نقاب‌هايي كه ساخته‌ايم ادامه دهد

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

در نگاه من، احترام به خويش، از احترام به خدايان شايسته‌تر است. آن كس كه در خلوت و تنهايي خويش، و در پس دیوارها و نقاب ها، كاري كند كه از برملا شدنش نزد دیگران شرمگين باشد به معناي آن است كه خويشتنِ خويش را حرمت نمي‌گذارد. و بسياري از ما به اين‌گونه نه تنها خویش را بلکه خداي خويش را نيز بي‌حرمت كرده‌ايم.

این تناقض حیرت انگیزی است که بسیاری از خدا پرستان این روزگار از یکسو خداوند را حاضر در همه ی عرصه های زندگی خویش می انگارند و از سوی دیگر، از برملا شدن پنهان کاری های خویش در نزد دیگران هراسناکند. حل این تناقض شاید میسر نباشد مگر با این پیش فرض که شاید نگاه خدای این خداپرستان، بی فروغ تر و حقیرتر و ناتوان تر از نگاه جماعت است

اما نكته‌ديگري هم هست که نظریه فوق را از برخی جهات به چالش می گیرد. در جامعه‌اي كه میان بود و نمود شکاف افتاده باشد، دروغ و ریا و تظاهر امری محتوم و ناگزیر می شود. راست‌گويي خطر كردني است كه هزار گونه تحقير و ملامت از پي مي‌‌آورد.

شايد همين باشد كه واقعيت‌ها را سرپوش می گذاریم. همين است كه ما آدم ها واقعي بودن خودمان را به انكار مي‌نشينيم. بعد شقه مي‌شويم. شقه شدن يعني متحد نبودن باخويش، يعني دو شخصيتي شدن، يعني همه نيرو و توانمان صرف جدالي بي‌فرجام شدن با خویش و بادیگران.

و باز شايد به دليلِ همين پنهان نگه‌داشتنِ ويژگي‌هاي انساني‌مان و سركوب مدام طبیعت خویش، نمي‌توانيم آن ويژگي‌ها را به راه كمال بكشانيم. اين است كه بسا عشق‌هامان، و بسا دوست‌داشتن‌هامان از یکسو در حد غريزه‌اي پر شتاب و نافرهيخته و تربیت ناشده باقي مي‌ماند. و از سوی دیگر غوغای خلوص و پاکی و قداست سر می دهیم. اين‌گونه عاشقي‌ها را در همه‌جا مي‌بيني؟

روياروي خويش ايستادن و خود را نقد كردن، نيز خطر كردن است. شايد از آن جهت كه شخصيتِ پنهان ما همچنان تمايل دارد تا به زندگيِ پنهانِ خويش در زير نقاب‌هايي كه ساخته‌ايم ادامه دهد.
با این همه گمانم برای زنده شدن، آدمی را يكچند خطر كردن می باید. لااقل در نزد خويش.

علی طهماسبی