تأملی در یادداشت آقای بهکیش درباره فراخوان بیداران، محمود زاهدی

آقای جعفر بهکیش در مطلبی با عنوانِ "در مورد فراخوان "بیداران" برای "بررسی نقض حقوق بشر در روابط درونی سازمان های سیاسی" که یکشنبه 24 مهر در خبرنامه ی گویا منتشر شده مطالبی گفته اند که محتاج تأمل است.

ایشان برای "پاسخ سردِ" سازمان های سیاسی به این فراخوان چهار دلیل احتمالی بر می شمارد (عدمِ ضرورتِ بررسی، زمانِ نامناسب، لطمه خوردن حیثیتِ سازمان ها و لزوم علنی نبودنِ موضوع) و با ردِّ هر چهار دلیل نتیجه می گیرند "زمان و انرژی به مراتب بیشتری لازم است که به مقاومت سازمانهای سیاسی برای عدم پاسخگوئی در مقابل سئوالاتمان فائق آئیم" و در نتیجه بررسی این موضوع در بیداران را به دیرتر از موعد مقرر موکول می کنند.

پرسشی که من در برابر آقای بهکیش می نهم این است که با استناد به چه قرائن و شواهدی تصور می کرده اند که باید پاسخی گرم از این سازمان ها دریافت کنند؟ ایشان چه تغییر ماهوی در بنیان های نظری یا در عملکرد اجتماعی و سیاسی این سازمان ها مشاهده کرده اند که ایشان را به این نتیجه رسانده است؟ چگونه با وجود اذعان به این نکته که "عمده این سازمانها یا هنوز دارای ساختارهای غیر دمکراتیک هستند و یا نتوانسته اند ساختاری متناسب با شیوه تفکر جدید خود به وجود آورند" این امکان وجود دارد تا "ساختار احزاب سیاسی با نیازهای این تحول هماهنگ شود"؟ من هنوز به دنبال پاسخی برای آن پرسشِ خودم هستم که اگر در همه ی این سالها این سازمان ها نبودند یا همین الان تعطیل کنند و بروند چه اتفاقی می افتاد یا می افتد؟

شاید بد نباشد آقای بهکیش به بخشی از برهان های مطرح شده در یکی از مباحثه های سیاسی اخیر نگاهی بیاندازد: " لحن و غیضی کین توزانه زده است که به چرک و خونابه یک دُملِ ترکیده بر روی کاغذ شبیه تر است تا نوشته آدمی که حرفی برای گفتن دارد؛... آیا مشکل اصلی اش این است که کنجکاوی هایش در مورد آنچه در ... می گذرد ارضأ نشده است؟... در پسِ آن واقعه و در متن این سکوت است که معنی این عقده گشائی ... را باید فهمید؛.... واکنشی که هم زهر دلخوری را بریزد؛ ... به خیال خود با پوشاندن کینه خود با ماسک طرفداری از آزادی بیان و علنیت و مدرنیسم، " زرنگی " می کند، ولی " زرنگی" ناشیانه او رسوا کننده چیزی است که در پی پوشاندن آن است؛ ... عقده گشائی غیر سیاسی و غیر مسئولانه"

برای همه ی مومنین آرزوی نیل به درجه ی عقده گشایی سیاسی و مسئولانه دارم و از زبانِ صالحی شاعر معاصر خطاب به آقای بهکیش می گویم:"دیر آمدی ریرا، باد شکوفه ها را با خود برد."

در همين زمينه:
[در مورد فراخوان "بیداران" برای "بررسی نقض حقوق بشر در روابط درونی سازمان های سیاسی"، جعفر بهکیش]