يكشنبه 18 شهريور 1386

موسيقار، شعری از رضا بی شتاب


رضا بی شتاب

اسيرِ رسن بود
يا ز هيبت اش
رسن اسيرِ او؟
هرگز، هرگز
نديده بود دلم
عاشق ترين پرنده ای
اين سان به رقص
اين سان سُتُرگ
سُتُرگ
قِنديلِ قامت اش
زيبا و روشن است
رسن
قطره
قطره
ز شرم چو موم
آب گشت از عشقِ شرزه اش

موسيقار
بر دار
می خوانَد اين به آواز:
خوشا چو عشق سرمشقِ عاشقان شود
فواره ی فريادِ رفيقان شود...

ميانِ گورکنان
گله های گرگ
چه کشيده ای؛ موسيقار
که گاهِ مرگ
به سانِ تندر خندانی!
چه فراغت
چه فرقت ست
ميانِ هستی وُ
نيستیِ ساحل
که ساحلی تو دُرُست وُ تمام

موسيقار!
در زيرِ پای تو
دريا فتاده خوار...


ما جانِ منجمد بُديم
تو سوختی
- خسته وُ خندان-
ما از تو افروختيم


موسيقار!
آونگِ مرگی وُ
باز آذرخشِ خندانی


موسيقار
بِه از هزار راز
می خواند اين به آواز:
خوشا چو عشق سرمشقِ عاشقان شود
فواره ی فريادِ رفيقان شود...

رضا بی شتاب
۲۰۰۷/۹/۹


موسيقار - پرنده ی افسانه ای که در منقارش سوراخهای بسيار است و از آن سوراخها آوازهای گوناگون برمی آيد.

تبليغات خبرنامه گويا

advertisement@gooya.com 

در همين زمينه:

دنبالک:
http://news.gooya.com/cgi-bin/gooya/mt-tb.cgi/34209

فهرست زير سايت هايي هستند که به 'موسيقار، شعری از رضا بی شتاب' لينک داده اند.
Copyright: gooya.com 2016