فیلم "فحشا در پُشت حجاب" و عِرق ملی ما ایرانیان! پویان انصاری

Pouyan49@yahoo.se
اخیرأ در کشورهای اروپایی از جمله سوئد، فیلمی به نمایش در آمد که آه وفغان خیل عظیم ایرانیان را در سراسر جهان درآورد،فیلمی بنام "فحشاء در پشت حجاب" ساخته خانم ناهید پرشُون.

فیلم بخشی از دیده های یک زن ایرانی است که پس از سالها دوری از میهن خود به آنجا برگشته و فقر بی کران و دست آوردهای زشت آن را می ببیند و به تصویر می کشد. در این فیلم با دو زن جوان که هردو از فرط فقر و تنهایی به فحشاء و اعتیاد روی آورده اند آشنا می شویم. هردو روزگاری، صاحب یک زندگی معمولی بودند ولی همسرانشان به جُرم قاچاق مواد مخدر به زندان افتاده اند و آنها را تنها گذاشته اند . فیلم به مشکلات دیگری مانند دید اجتماع نسبت به زنان و اجرای قوانینی مانند صیغه نیز می پردازد.

قبل ازاینکه به نوشته کوتاه خود ادامه دهم، به این نکته اشاره کنم که من کاری به هنر فیلم سازی و اینکه هدف خانم ناهید پرشُون چه بوده؟ آیا بدرستی واقعیت ها را نشان داده و خیلی مسائل دیگر راجع به فیلم و اساسأ نقد آن را ندارم. روی سخن من با هموطنان برون مرزی ست که این فیلم رادیدند و فریاد اعتراض سر دادند.

من هم به عنوان بک انسان، و یک ایرانی، این فیلم را تماشا کردم ولی با صداقت و ایمان کامل بگویم این فیلم، نه برای من، عجیب و غریب،و نه، تکان دهنده بود،چرا که این فیلم واقعیتی است که در مدت ٢٦ سال همیشه در پرده ی سینمای واقعی کشورمان ایران به معرض نمایش در می آید. این زندگی روزمره ی بخش عظیمی از جمعیت میهن ماست. اگر کسانی در این مدت طولانی از کنار این مناظر، بی اعتنا گذشته اند و در سفرهای توریستی شان به ایران با سیل بزرگ معتادان، تن فروشان و کودکان خیابانی روبرو نشده اند باید از دید خود شاکی باشند نه از کارگردان.

قبل از اینکه این مقاله را بنویسم راستش دچار شک و تردید بودم، فکر می کردم حتما من مشکلی دارم که متوجه نمیشوم که این فیلم ضد ایران و ایرانی است، لذا با تنی چند از دوستان در این مورد مشورت کردم و خوشبختانه آنها نیز با من هم نظر بودند.

چه کسی می تواند نام انسان برخود بگذارد و این فجایع را ببیند و در مورد آن سکوت کند؟
٢٦ سال است که رژیم اسلامی با زور، خون و شمشیر بر تخت نشسته است، این فیلم، و در واقعیت این سناریو، زندگی بخشی از جامعه ماست مگر هر روز اخبار مربوط به فحشا، اعتیاد، سنگسار زنان، کشتار جوانان، شکنجه و ترور را در روزنامه ها و اینترنت نمی خوانیم چرا وقتی یک گوشه ی کوچک از آن به تصویر در می آید ما را دچار میهن پرستی هیستیریک می کند؟

راستی چرا ما ایرانیان وقتی کسی واقعیت فقر و بدبختی مردم را نشان می دهد این همه احساساتی می شویم و به ما بر می خورد، چطور وقتی دسته دسته دانشجو کارگر، معلم، پرستار، کارمند، هنرمند و....... می گیرند زندانی می کنند، می کُشند کک مان نمی گزد و حاضر نیستیم زیر یک بیانیه اعتراضی را امضا کنیم اما در این گونه موارد عِرق ملی مان به جوش می آید و قلب مان می شکند و از اینکه مبادا یک غیر ایرانی آنرا ببیند اینقدر دچار تعصب می شویم و فریاد و فغان سر می دهیم.

مگر این فیلم چه چیزی را به نمایش گذاشت که ما ایرانیان آزادیخواه و عدالت خواه آنرا نمی دانستیم؟ سالهاست که ما انسان ها، با هر مرام و مسلکی که داریم این را در حد توانایی خود نوشتیم و فریاد کردیم.

متأسفانه ، واقعیت های زندگی مردم ستمدیده ما چنان نکبت بار و اسف انگیز و دور از چار چوب زندگی نُرمال و استاندارد جهانی است که از هر لحظه آن می توان یک فیلم دردآور و تراژدی ساخت.

چرا از دیدن این فیلم، غرورت می شکند ؟ چرا فکر می کنید که این فیلم ، ما را در میان خارجی ها ، کوچک و حقیر می کند؟

ایرانیان عزیز ، آیا این اولین بار است که کلمه ی صیغه به گوشتان رسیده است؟ آیا تحقیر زنان، ظلم و ستم به نیمی از جمعیت کشور ( زنان ) با حکومت قرون وسطایی جمهوری اسلامی آمده است؟

شما که از دیدن سند جنایت رژیم اسلامی ایران این چنین مُنقلب می شوید آیا یک لحظه به این فکر افتاده اید که زندگی مردم ایران معلول جنایت حاکمان ستمگر است و باید علت را دریافت نه آنکه بر سر معلول حجاب سیاه کشید و آنرا از چشم جهانیان پنهان کرد.
تعجب می کنم که چرا این همه سال از آن همه جنایت، این چنین خشمگین و عصبی نشدید؟ این یک واقعیت غیر قابل انکار است مردم میهن ما در فقر و تنگدستی به سر می برند و به ناچار خونشان را می فروشند، کلیه هایشان را می فروشند تا از این راه مخارج زندگی شان را تامین کنند.

تا این رژیم و رژیم هایی از این دست بر سر کار است در بر روی همین پاشنه می چرخد به جای ناله، فغان و خجالت و شرم ساری به جنبش مردم به پیوندید.

مارس ٢٠٠٥