فدراليسم، راه حلی برای مساله ملی در ايران، رضا حسين بر

‫اخيرا احمدی نژاد خواستار اخراج ۵ ميليون نفر از جمعيت تهران شده است، بدون اينکه فکر بکند چرا مردم به طرف تهران سرازير شده اند. مردم به انجايی ميروند که قدرت هست، کار هست، امکانات هست، بيمارستان و صدها چيز ديگر. وقتی که تمام قدرت سياسی و اقتصادی در تهران در دستان دو نفر متمرکز شده، همه مردم به تهران ميروند تا سهمی از امکانات مملکت داشته باشند.
‫مردم جذب قدرت ميشوند و تا زمانی که قدرت در تهران است، به آنجا ميروند. هيچ کس هم نميتواند جلو انهارا بگيرد. هيچکس هم نميتواند به زور انهارا به جای ديگر بفرستد. مردم برای کار و امکانات به تهران و شهرهای بزرگ رفته اند، اما احمدی نژاد لياقت براوردن مطالبات انها را نداشته و ناگزير، انها، در ماه های اخير، تبديل به دشمنان رژ‌يم شده اند. جمعيت شان هم انقدر زياد است که کسی قدرت جلوگيری از انها را ندارد. ‫از اين جهت، خامنه ايی و احمدی نژاد به وحشت افتاده اند و ميخواهند انها را بزور از تهران خارج سازند تا جمعيت تهران کم و کامل کنترل بشود.

‫در المان و امريکا و بسياری از کشورهای اباد و آزاد جهان، قدرت اقتصادی و سياسی در مناطق مختلف اين کشور ها تقسيم شده و ناگزير مردم هم در مناطق مختلف تقسيم شده و هيچ علاقه ايی به رفتن به مرکز ندارند، زيرا در واقع، مرکزی مثل تهران وجود ندارد. وقتی که قدرت در مناطق مختلف اين کشورها پخش شد، بايد نهاد هايی پديد ميامد که قدرت های سياسی و اقتصادی را مديريت، رهبری و اجرايی کنند. اين نهاد ها را مردم در انتخابات آزاد، پاک و عادلانه انتخاب ميکنند.
‫‫نهاد های انتخابی هم در مناطق خود، همان تسهيلات و امکاناتی را که در پای تخت وجود داشته ايجاد کرده اند. بدينوسله، مردم هر منطقه مسوول اداره منطقه خود شده و قدرت ايجاد شغل، بيمارستان، جاده، مدرسه و تسهيلات ديگر منجمله تدريس و پرورش زبان و فرهنگ خود را داشته و در تمام زمينه ها تصميم ميگيرند. ايجاد چنين پروژه هايی در تمام روستا ها، شهر ها، و مناطق موجب گشته است تا مردم در محل های خود بمان‌ند و در کنار عزيزان خود زندگی کنند و هويت های خود را نيز حفظ نمايند.
‫ ‫اگر در ايران هم چنين نظامی وجود داشته باشد، مردم در محل ها و شهرهای خود باقی ميمانند و طبيعتا از رفتن به تهران خود داری مينمايند. چنين نظامی را ‫فدرال ميگويند و هدف آن آسان کردن حکومت و اداره کشور است.
‫اکثر ساکنان تهران از ترک ها، کردها، عربها و لر ها هستند که به علت فقر، شهر های زيبای خود را رها کرده و در بدترين شرايط زندگی ميکنند. جمهوری اسلامی، بر اساس قانون اساسی خود، متعهد به ايجاد مسکن، شغل و امکانات آموزشی و بهزيستی برای همه است، اما به علت بيلياقتی، نادانی، فساد و ديکتاتوری، قادر به فراهم کردن اين خواسته ها نيست.
‫مردم هم قدرت و اختيار پديد اوردن چنين تسهيلاتی را ندارند و لزوما، بايد، اين هارا از دولت بخواهند، و چون، دولت هم نميتواند انهارا بوجود بياورد، مردم عليه آن قيام ميکنند. ‫خامنه ايی و احمدی نژاد تمام قدرت هارا در دست های خود متمرکز کرده اند و بنا بر اين، مسوول فراهم کردن همه چيز برای مردم هستند و مردم هم حق دارند که همه چيز را از انها بخواهند. کسی که خود را ولی مطلق ميکند، مسوول مطلق در مقابل تمام مردم است. اگر مملکت خراب بشود، او مسوول مطلق است و اگر مملکت اباد بشود، او مسوول مطلق است. همانطور که ولی يک کودک مسووليت مطلق در باره يک کودک دارد، ولی فقيه هم در مورد رفاه مردم مسووليت مطلق دارد.
‫هر شخصی به اندازه قدرت و اختياری که دارد مسوول است و چون هيچ ايرانی، بجز خامنه ايی و احمدی نژاد، قدرت و اختياری ندارد، بايد همه چيز را از آنان به خواهد.
‫هيچ راهی نمانده است. يا قدرت و اختيارت بين مردم تقسيم ميشود و انها خود مسوول سرنوشت خود ميشوند، يا ولی فقيه هر چه را که ميخواهند، به آنها ميدهد. از آنجا که هيچ کدام در نظام ولايت امکان پذير نيست، راهی جز قيام و انقلاب باقی نمانده است.
‫يک نظام فدرال در مملکتی مثل ايران، آزاد کننده و اباد کننده شهرستان ها و نجات دهنده حکومت مرکزی است؛ زيرا همانطور که قدرت به مناطق واگذار ميشود، مسووليت هم به مناطق بر ميگردد. مردم آنچه را که ميخواهند از مسوولان محلی خود ميخواهند، نه از حکومت مرکزی. بنا بر اين، مردم آنچه را امروز در يک نظام متمرکز از خامنه ايی و احمدی نژاد ميخواهند، در يک نظام فدرال از مقامات انتخاب شده خود در منطقه خود طلب خواهند کرد و اگر قرار باشد عليه کسی قيام کنند، عليه دولت منطقه ايی خود قيام خواهند کرد، نه حکومت مرکزی.