نامۀ جبهۀ ملی ايران در آمريکا به دبير کل سازمان ملل متحد

عاليجناب،

ما اين نامه را به عنوان شما می نويسيم، زيرا دبيرکل سازمان ملل متحد را برای مردمی که در سراسر جهان در زير سلطۀ رژيم های ستمگر رنج می برند، حقوق انسانی شان نقض می شود و در معرض مجازاتهای قساوت آميز و خفت بار قرار دارند، آخرين پناهگاه می دانيم.

شما بی شک از رويدادهای اخير ايران در پی برگزاری انتخابات رياست جمهوری در ۲۲ خرداد همين سال آگاهی داريد. مردم ايران در شمار انبوه به پای صندوقهای رأی رفتند، با اين اميد که از راه مسالمت آميز و دموکراتيک شيوۀ حکومت را در کشور خود تغيير دهند. ولی دشمنان دموکراسی که بعد از انقلاب ۱۹۷۹ به طرز روزافزونی قدرت را به انحصار خود در آورده و مردم ايران را از با دستاويز مذهب از ابتدايی ترين حقوقشان محروم ساخته اند، مصمم بودند تا به هر قيمت که باشد از چنين تغييری جلوگيری کنند. آنها به شکل وقيحانه ای انتخابات را به تقلب کشيدند و مردم که به سختی از اين حرکت دچار تکان و انزجارشده بودند، وقتی به شکل مسالمت آميز دست به اعتراض زدند، به طرز وحشيانه ای مورد حمله قرار گرفتند. شمار بزرگی از آنها کشته و زخمی شدند و چندين هزار تن ديگرنيزتحت بازداشت و در معرض غيرانسانی ترين رفتارها، از جمله شکنجه و تجاوز جنسی قرار گرفتند.

رژيم افزوده بر بازداشت شمار انبوهی از معترضان، فرصت را برای دستگيری چهره های برجسته در ميان گروه های هوادار دموکراسی و فرستادن اکثريت آنان به سلولهای افرادی، بدون حق استفاده از وکيل مدافع و تماس با خانواده ها يشان، مغتنم شمرد. پس از آن، بازداشت شدگان زير شکنجه وادار به اعترافاتی به زيان خود شدند، با اين هدف که از اين اعترافات در محاکمات نمايشی به سبک دوران استالين بهره داری و جريان محاکمات ازتلويزيون دولتی پخش شود و چنين نيز شده است. يکی از اين بازداشت شدگان آقای کورش زعيم، عضو ارشد جبهۀ ملی ايران، کهنسال ترين تشکيلات سياسی غير مذهبی کشور است که از هنگام پيدايش در سالهای ۱۳۲۰ تاکنون، در جبهۀ مقدم مبارزه برای استقرار آزادی دموکراسی در کشور ما قرار داشته است.

اکنون بيش دوماه از بازداشت آقای زعيم می گذرد، بی آنکه رسما هيچ اتهامی عليه اقامه شود. او در بيشتر اين مدت در سلول انفرادی به سر برده و در معرض انواع بدرفتاريها قرار داشته است. تنها گناه آقای زعيم، مانند ديگر زندانيان عقيدتی اعتقاد راسخ او به دموکراسی، آزادی و حقوق بشر و شجاعت وی درابراز دلبستگی به اين ارزشهای جهانی با صدای بلند است. خاصه آنکه آقای زعيم در گذشته نيز بارها جمهوری اسلامی را به محترم شمردن الزامات بين المللی خود در رعايت حقوق بشر و آزاديهای اساسی ايرانيان فراخوانده است.

اين نکته شايان يادآوری است که ايران از جملۀ نخستين امضاء کنندگان منشور ملل متحد و اعلامیۀ جهانی حقوق بشر به شمار می رود و مکلف به تمامی الزاماتی است که به موجب اين پيمانهای بين المللی به عهده دارد. اما اقدامات جمهوری اسلامی از همان نخستين روز پيدايش خود در تضاد فاحش با اين الزامات قرار داشته است. رژيم مذهبی مستقر در تهران با بی پروايی تمام ابتدايی ترين حقوق شهروندان ايرانی را هم در تمامی مدت سی سالی که بر سرکار است زيرپا گذاشته است. نقض حقوق بشر بويژه از چهارسال پيش که دولت احمدی نژاد زمام امور را در دست داشته به طرز چشمگيری به وخامت گراييده است و اين وخامت در هفته های بعد از برگزاری انتخابات رياست جمهوری به اوج بی سابقه ای رسيده است.

درزير سلطۀ دستگاه رهبری کنونی در ايران، هزاران نفر از ايرانيان مسالمت جو و دوستدار آزادی مانند آقای زعيم، به شکل غير قانونی در سياهچالهای رژيم به سر می برند، بی آنکه کمترين تشريفات قانونی در حق آنها رعايت شود يا عدالت حتی به شکل ظاهر در بارۀ آنها به اجرا در آيد. به همين دليل است که مداخلۀ دبيرکل سازمان ملل متحد به سود زندانيان عقيدتی در کشورهايی نظير ايران سخت حياتی و واجد اهميت است. اهميت و جنبۀ حياتی اين مداخله، بويژه در آستانۀ ورود هیأتی از ايران به رياست آقای احمدی نژاد برای شرکت در اجلاس سالانۀ مجمع عمومی سازمان ملل متحد، از هرزمان ديگری بيشتر مشهود است.

جناب آقای دبيرکل،

نظر به مراتبی که گذشت، جبهۀ ملی ايران در آمريکا با ابراز سپاسگزاری عميق و قدردانی پيشاپيش، از آن جناب انتظار دارد که با استفاده از جايگاه بزرگ حقوقی و اخلاقی خود و با قوت هرچه تمامتر جمهوری اسلامی را به آزاد ساختن بی درنگ آقای زعيم و ديگر زندانيان عقيدتی در ايران و رعايت حقوق انسانی همۀ شهروندان ايرانی طبق مفاد منشور ملل متحد و اعلامیۀ جهانی حقوق بشر فراخوانند.

جبهۀ ملی ايران در آمريکا
۱۵ سپتامبر ۲۰۰۹